ปริญญาเพื่อพ่อแม่

สวัสดีครับพี่น้องทุกๆท่าน วันนี้กลับมาอัพบล็อกนะครับ นับตั้งแต่สมัยเริ่มเข้าเรียนระดับชั้นอนุบาลจนจบปริญญาตรี บักสนก็ใช้เวลาในการศึกษาเล่าเรียน 18 ปีเลยทีเดียว โอ้โห!! เท่ากับอายุของเด็กวัยรุ่นเลยนะครับเนี่ย อีกไม่กี่วันบักสนก็จะเข้ารับพระราชทานปริญญาบัตรแล้วละครับ รู้สึกดีใจมากๆที่อย่างน้อยก็ทำความฝันของพ่อแม่ของผมให้เป็นความจริง พวกท่านฝันไว้ว่า แม้ว่าพวกท่านจะมีการศึกษาน้อย แต่พวกท่านจะฝ่าฟันสู้เพื่อให้ลูกได้เรียนจนจบปริญญาตรี ตอนนี้ผมก็ทำฝันของพ่อกับแม่ให้เป็นความจริงไปอีกอย่างแล้วนะครับ

[skill]

การศึกษาในมหาวิทยาลัยช่างแตกต่างจากการเรียนในระดับก่อนหน้าอย่างมากเลย เพราะไม่มีคะแนนจิตพิศัย ไม่มีคะแนนเข้าเรียน (ส่วนใหญ่ของคณะวิทย์จะไม่มีคะแนนเข้าเรียน) ที่สำคัญเรียนเร็วมาก จำได้ว่าตอนอยู่ปีหนึ่งเรียนวิชาแคลคูลัส หนึ่งชั่วโมง อาจารย์เปิดสไลด์ไปไม่รู้กี่สิบหน้า เร็วมากๆๆๆๆๆ ประมาณว่าเรียนในห้องหนึ่งชั่วโมง ต้องไปอ่านเองอีกสามชั่วโมง อีกอย่างก็คือชีวิตมหาลัยมีกิจกรรมให้ทำหลายๆอย่าง เป็นการเปิดโอกาสให้นิสิตนักศึกษาได้เรียนรู้กระบวนการทำงาน และรู้จักสร้างมิตรภาพระหว่างเพื่อนๆในคณะและนอกคณะ บักสนชอบทำกิจกรรมเหมือนกัน กิจกรรมหลักของบักสนสมัยเป็นนิสิตก็คือ ไปทำ “ค่ายอาสาสมัครหอพักนิสิตจุฬาฯ” เพื่อไปพัฒนาชนบทครับ

[/skill]

ในมหาวิทยาลัยจะมีระบบสายรหัส ทำให้เราได้รู้จักพี่ๆน้องๆข้ามรุ่น สายรหัสของผมนั้น เริ่มแตกตัวอย่างอะมีบานับตั้งแต่บักสนนี่แหล่ะครับ เพราะว่าบักสนมีน้องรหัสสองคน แต่ละคนก็มีน้องอีกคนละคน แตกตัวไปแบบนี้ จนตอนนี้นับบักสนลงไปก็เกือบจะมีน้องรหัสหลานรหัสเกือบสิบคนแล้วละมั้ง

และเมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา บักสนไปถ่ายรูปปริญญานอกรอบกับสายรหัสตัวเองมาครับ จึงขอนำรูปภาพมาฝากครับผม